Siódmego września płakałam po raz pierwszy. Właśnie się rodziłam. Do 17 roku życia mieszkałam w Maniños, w powiecie Fene, odkrywając w sobie pewną skłonność do imaginowania innych światów, przede wszystkim w literaturze i w kinie. Wkrótce potem zamieszkałam w Santiago de Compostela, gdzie niewiele mogłam popłakać, ponieważ niebo tam płacze tak, że bardziej już się nie da. Tam nie przestawałam pisać i właziłam w skórę innych osób, które użyczały mi swojego życia i swoich słów. Robię to do dziś. Należę do trupy teatralnej Berrobambán i jeżdżę po świecie opowiadajac ludziom różne historie, a nie krzywduję sobie, bowiem dzięki starożytnej sztuce opowiadania uczestniczyłam w wielu festiwalach narracji ustnej w kraju i za granicą i opublikowałam parę książek. Biorąc pod rozwagę to, że udało mi się zasadzić tu i tam kilka drzew, do szczęścia brakuje mi syna. W międzyczasie podróżuję sobie po świecie.
[Sierpnień, 2004]